Śląsk, Księstwo bytomsko-cieszyńskie, Eufemia lub synowie, Halerz miejski Bytom - RZADKI

format_quote Orzeł bez przepaski na rewersie dotychczas mylnie jest odczytywany, jako moneta  cieszyńska -księcia Przemysława „Noszaka” do którego należała częścią miasta Bytomia. Moje dociekanie archiwalne pozwoliły postawić tezę, że moneta została wybita przez księcia oleśnickiego Konrada II „Siwego” lub Konrada III „Starego” w latach 1369 – 1412.Oto udowodnienie mojej tezy 

Bolesław książę kozielsko-bytomski we wrześniu 1354 r. wyruszył do Rzymu na uroczystościach koronacyjnych na cesarzy Karola IV i księżnej świdnicko-jaworskiej Anny Trudy podróży, trwającej od września do Wielkanocy roku następnego, były widocznie zbyt duże, bo zaledwie około 30-letni książę zmarł nagle we włoskiej Venzonie.. W związku z brakiem męskiego potomka pretensje do pozostawionego księstwa kozielsko-bytomskiego zgłosili Piastowie z linii opolskiej: Kazimierz cieszyński, Bolko opolski, Bolko niemodliński, Albert strzelecki i Jan I oświęcimski, którzy powoływali się na prawo dziedziczenia po mieczu, natomiast Konrad I oleśnicki zgłosił pretensje, powołując się na małżeństwo zawarte z siostrą zmarłego Bolesława. W pierwszych dniach października 1355 r. wymienieni wyżej książęta śląscy wystąpili do Karola IV o rozstrzygnięcie schedy po ks. Bolesławie. Trwający 14 lat spór o tereny na którym znajdowały się kopalnie srebra ,zakończony został dopiero w 1369 r. Żadna ze stron nie chciała pozbyć się praw do nich. Władca Czech przy podziale ziemi kozielsko-bytomskiej bardziej faworyzował księcia cieszyńskiego, jednak nie mógł w żaden sposób uzasadnić przydzielenia mu ziem z kopalniami srebra, które znajdowały się w północno-wschodniej części Bytomia i sąsiadowały z przydzielonymi wcześniej książętom oleśnickim ziemiami księstwa kozielskiego. Dzięki mediacji książąt Jana I oświęcimskiego i Ludwika brzeskiego Konrad II zakończył skomplikowaną procedurę przejęcia spornej części Bytomia, otrzymanego w spadku przez jego ojca Konrada I po bezpotomnej śmierci księcia Bolesława kozielsko-bytomskiego. W styczniu 1369 r. zespół złożony z 8 osób (po 4 każdej strony) zawarł porozumienie i wyznaczył przebieg granicy podziału Bytomia i ziemi bytomskiej między Przemysława cieszyńskiego a Konrada II oleśnickiego. Konrada reprezentowali: Mikołaj z Kotulina (Kutelen), Bartosz Leschoten, Otton z Wołowa (Walau), Świętosław ze Starych Tarnowic (Tarnowicz), natomiast Przemysława: Jarosław Sacherobski, Mikołaj Kyczki, Frawenstein i Raszka Strala. Spór ostatecznie rozstrzygnął książę Ludwik brzeski 26 stycznia 1369 r., kiedy to przystąpiono do losowania,  która część podzielonej na połowę Bytomia i ziemi bytomskiej przypadnie stronom konfliktu. Książę oleśnicki miał więcej szczęścia i wylosował część północno-wschodnią, zaś książę cieszyński - południowo-zachodnią. Wieś Szombierki, gdzie prowadzono największe wydobycie srebra i ołowiu, przypadła Konradowi II oleśnickiemu, a Przemysławowi tereny przylegające do Orzegowa. Ostatnie badania archeologiczne na wzgórzu Małgorzaty w Bytomiu-Szombierkach wykazały, że w tym miejscu istniał wczesnośredniowieczny gród, w którym prowadzono wydobycie rud srebra i ołowiu. Na tej podstawie stawiam tezę, że halerz wybity w Bytomiu ,którego awers przedstawia gwarka drążącego pod ziemią rudę powinien być przypisany księstwu oleśnickiemu w okresie  panowania Konrad II i i Konrada III. (1369 – 1413 r.)format_quote