Odmiana z napis PRV na końcu legendy awersu.
Przedostatni rocznik gdańskich trojaków Zygmunta I Starego.
Znakomicie zachowany egzemplarz z drugą najwyższą notą w rejestrze NGC.
Moneta w ciemnej, barwnej patynie.
Wyłącznie jeden egzemplarz oceniony wyżej na moment tworzenia opisu aukcyjnego, ale w innym wariancie.
Trudna moneta do zdobycia w stanie menniczej świeżości. Oferowany egzemplarz o niespotykanie mocnym lustrem jak na trojaka okresu Zygmunta I Starego.
Za panowania Zygmunta Starego, w latach 1526-1528 została przeprowadzona najważniejsza być może reforma monetarna w historii polskiego pieniądza. Wprowadzono nowoczesny, sprawnie funkcjonujący system oparty na pełnowartościowej monecie – srebrnej i złotej. System monetarny Zygmunta Starego reprezentowały: denary, ternary, szelągi, półgrosze, grosze, trojaki, szóstaki, talary (jeszcze medalowe) i dukaty. Król doprowadził do unii monetarnej Korony i Prus Królewskich. System pieniężny Wielkiego Księstwa Litewskiego funkcjonował natomiast oddzielnie (4 grosze litewskie równały się 5 groszom polskim). Zygmunt Stary odcisnął piętno nie tylko na mennictwie polskim (jako król polski) oraz w mennictwie litewskim (jako wielki książę litewski). Pozostawił po sobie ślad również w mennictwie śląskim jako książę głogowski, bijąc (być może) halerze i (z pewnością) grosze głogowskie w latach 1505 i 1506.
W historii polskiego mennictwa trojaki pojawiły się po raz pierwszy za panowania Zygmunta Starego. Pierwsze trojaki wyemitowała mennica koronna w Krakowie w 1528 roku. Były one bite z dość słabego, VI-łutowego srebra, pozyskanego ze ściągniętych z rynku półgroszy świdnickich. Średnia waga monety wynosiła 6,177 g, zaś zawartość czystego srebra – 2,316 g. Trojaki koronne bito tylko w roku 1528, w dwóch typach: portret/orzeł w prawo oraz portret/orzeł w lewo. Oprócz trojaków koronnych w czasach Zygmunta Starego emitowano również trojaki pruskie (Toruń) oraz miejskie (Gdańsk, Elbląg). Trojaki pruskie bite z dobrego XIV-łutowego srebra, ważyły 2,671 g i zawierały 2,337 g czystego kruszcu. Trojaki gdańskie bito wg tego samego standardu. Podobnie jak trojaki pruskie posiadały one na awersie portret króla i napis otokowy oraz na rewersie napis strefowy i – dodatkowo – herb miejski. Trojaki elbląskie bito według tej samej stopy co w Toruniu i Gdańsku. Posiadały one jednak inny schemat ikonograficzny: na awersie napis strefowy, na rewersie herb miasta i napis otokowy.
