Odmiana bez klauzuli na rewersie, zdecydowanie rzadziej notowana od wariantu z klauzulą.
Bardzo rzadka, praktycznie nienotowana seria.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 63 EPQ.
Egzemplarz naturalny.
W okresie PRL poza banknotami Narodowego Banku Polskiego krążyły również bony towarowe. Upoważniały one do zakupów towarów deficytowych niedostępnych w zwykłych sklepach. Posiadanie bonów dolarowych pozwalało nabywać towary bez konieczności stania w kolejkach. Bony te były druga „lepszą walutą”.
Pod koniec lat 50. XX wieku został
opracowany projekt powstania ogólnopolskiej sieci sklepów, w których można było
kupować atrakcyjne towary za waluty obce. Gospodarka „Polski Ludowej”
potrzebowała walut dewizowych i aby je zatrzymać postanowiono wprowadzić
zastępcze środki płatnicze. Były to bony towarowe oparte o dolara
amerykańskiego. Osoby, które otrzymywały z zagranicy przelewy pieniężne w obcej
walucie nie mogły jej wypłacić w prawdziwych banknotach, a jedynie w formie
bonów towarowych. Tymi zastępczymi środkami płatniczymi można było płacić w
sklepach Pewex (kupując towary), w Lokum (kupując mieszkanie) lub w Polmocie
(kupując samochód). Bony towarowe uprawniały do zakupów towarów deficytowych
poza kolejką. Bony Pekao były wydawane również w Narodowym Banku Polskim. Bony
towarowe doczekały się trzech emisji – 1960, 1969 i 1979. W każdej z nich
najwyższym nominałem było 100 dolarów. Były to druki o prostej dekoracji
ornamentalnej ograniczonej do giloszy oraz informacji o nominale. Bony towarowe
krążyły w krajowy obiegu, jako druga „lepsza” waluta od 1 stycznia 1960 do 31
grudnia 1990 roku.
