Odmiana z małym wieńcem nad herbem Gdańska, z czterema jagódkami; pod herbem inicjały REOE – znak mincmistrza Reinholda E. Oeckermanna.
Pierwszy rocznik gdańskich złotówek Augusta III Sasa.
Moneta ze starego zbioru, zachowana wraz z kopertką własnościową. Egzemplarz menniczej świeżości, z w pełni zachowanym naturalnym połyskiem i przyjemną prezencją.
Zawsze ceniona złotówka gdańska w atrakcyjnej kondycji.
Awers: herb Gdańska z małym wieńcem i czterema jagódkami, pod nim inicjały REOE.
Rewers: nominał i legenda otokowa.
Srebro, średnica 33 mm, waga 9,98 g
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
