Odmiana z pięciolistną gałązką i z tarczą herbową owalną, podtrzymywaną przez lwy z podwójnymi ogonami.
Pierwszy rocznik talarów gdańskich Jana Kazimierza.
Moneta, którą docenią przede wszystkim kolekcjonerzy stawiający na egzemplarze pokryte wiekową, naturalnie ciemną patyną. Niewielki, menniczy defekt krążka, ale tło z wyraźnym połyskiem menniczym.
Ładna, zdrowa moneta o gabinetowej prezencji.
Awers: popiersie króla w dekorowanej motywami roślinnymi zbroi, w prawo
IOAN CASIM D G REX POL ET SUEC M D L RUS PR
Rewers: dwa lwy z podwójnymi ogonami podtrzymujące tarczę miejską, nad tarczą wieniec laurowy z dwoma liśćmi palmowymi, wewnątrz pięciolistna gałązka, po łapami lwów inicjały G-R Gerhardta Rogge
MONETA ARGENTEA CIVITATIS GEDANENSIS
Średnica 44 mm, waga 28.81 g
Talary Jana Kazimierza były bite na podstawie ordynacji z roku 1650 ze srebra XIV-łutowego (8 talarów z grzywny krakowskiej czystego srebra wynoszącej 201,866 g). Ważyły one 28,838 g i zawierały 25,232 g czystego kruszcu. W porównaniu z talarami emitowanymi od czasów ordynacji z 1627 roku standard talarów Jana Kazimierza został nieco podniesiony i dostosowany do stopy cesarskiej. Talary oraz półtalary koronne biła przede wszystkim mennica koronna w Krakowie, ponadto z innych mennic koronnych: bydgoska, poznańska, wschowska i lwowska (unikat z MNW). Wśród talarów koronnych Jana Kazimierza ciekawą grupę stanowią bicia w srebrze stemplami portugałów. Również mennica litewska w Wilnie w roku 1650 wybiła niewielką liczbę talarów (znany jeden unikalny egzemplarz). Spośród produkcji mennic miejskich, najbardziej obfite były emisje gdańskie (półtalary, talary, dwutalary). Do niezwykle ciekawych należą talarowe emisje Elbląga, gdzie dominowały klipy: półtalary (wybijane również stemplami przygotowanymi do produkcji ortów), talary, monety o wadze półtora talara i dwutalary. Standardową (okrągłą) formę posiadały talary i dwutalary. Talary toruńskie bito w kilku rocznikach.
Jarosław Dutkowski w swoim katalogu "Talary Jana Kazimierza" o mennicy gdańskiej pisze tak: "Mennica Gdańska rozpoczęła wybijanie talarów dopiero za panowania Władysława IV Wazy w 1636 roku. Były one potem regularnie wybijane do końca jego panowania. Po elekcji nowego króla Jana Kazimierza mennica w Gdańsku administrowana przez Gerhardta Rogge natychmiast przystąpiła do wybijania talarów i półtalarów z popiersiem nowego króla. Stosowano się do stopy menniczej ustalonej dla talarów w 1633 roku. W roku następnym wybito także talary podwójne. Działalność mennicy w roku 1649 była niezwykle intensywna, na co wskazuje olbrzymia ilość użytych do ich wybijania stempli."
