Charakterystyczny talar wikariacki, którego nazwa pochodzi od przywileju elektorów saskich, którzy sprawowali wikariat w okręgu saskim po śmierci Cesarza. Z tej okazji wybito monety różnych nominałów z przedstawieniem króla na koniu.
Przedostatni rocznik emisji wikariackich Augusta III Sasa.
Zadrapanie na awersie, ale dużo naturalnego menniczego połysku.
Ładna prezencja z naturalnie barwną patyną.
Awers: król na koniu z mieczem zwrócony w prawo
D G FRID AUG REX POL DUX SAX ARCHIMARSCHALL & ELECT
Rewers: tron, na nim korona i berło, w tle Orzeł z insygniami królewskimi
IN PROVINCIIS IUR SAXON PROVISOR ET VICARIUS
Średnica 42 mm, waga 26.03 g
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
