Odmiana z mieczem dotykającym kryzy. Na awersie wąska półpostać króla w prawo, w koronie i zbroi, z mieczem i jabłkiem
królewskim w dłoniach, u dołu herb Półkozic Hermolausa Ligęzy w małej tarczy. Na rewersie wielopolowa
tarcza herbowa, po bokach I-I, inicjały zarządcy mennicy Jakuba Jacobsona i data 16-31, u dołu order Złotego Runa, rozdzielający napisy otokowe.
Rzadszy od poprzednich trzech rocznik talarów Zygmunta III.
W katalogu Jana Dostycha stopień rzadkości R5.
Atrakcyjny stan zachowania z mocnym blaskiem tła. Egzemplarz niedobity na twarzy i dłoni z jabłkiem królewskim. Tło awersu przetarte.
Detale pomimo niedobicia, praktycznie nieruszone obiegiem.
Menniczej świeżości talar Zygmunta III Wazy. W tym stanie zachowania bardzo trudny do nabycia.
Zważywszy na stan zachowania, moneta do najlepszych zbiorów. Warta oglądania na żywo.
Awers: półpostać króla w prawo, w koronie i zbroi, z mieczem opartym o ramię i jabłkiem królewskim w dłoni, na piersi Order Złotego Runa
SIGIS III D G REX POL M D LIT RVS PRVS MAS ✠
Rewers: pod koroną dziewięciopolowa tarcza herbowa opasana Orderem Złotego Runa, po bokach inicjały I-I Jakuba Jakobsona i data
SAM LIV NE NO SVE GOT VAD Q HR REX ✠
Średnica 44 mm, waga 28.34 g
Tłem historii monetarnej Rzeczypospolitej w czasach panowania Zygmunta Wazy był postępujący kryzys pieniężny wywołany sytuacją w Niemczech i napływem do Polski spodlonej monety niemieckiej. Początkowo stopę menniczą określała ordynacja Stefana Batorego z 1580 roku. W sytuacji pogłębiającego się kryzysu, w 1601 roku podjęto decyzję o podniesieniu stopy menniczej, czyli dewaluacji nominałów znajdujących się w obiegu. W kolejnych latach pojawiły się następne akty prawne obniżające zawartość srebra w poszczególnych nominałach. Spośród nich najważniejsza była ordynacja z roku 1623. Wprowadzała ona stabilny system monetarny, oparty na systemie pieniężnym cesarstwa. W czasie panowania Zygmunta III w Rzeczypospolitej pojawiły się nowe nominały – trzykrucierzówki, półtoraki i orty. Z kolei w roku 1621 w mennicy bydgoskiej wybito najwyższy nominał w historii polskiego pieniądza – studukatówkę. Było to ukoronowanie intensywnej emisji monet złotych za czasów Zygmunta III. W tym okresie pracowały mennice koronne (Olkusz, Wschowa, Poznań, Malbork, Bydgoszcz, Lublin, Kraków, Warszawa), litewska (Wilno), miejskie (Gdańsk, Elbląg, Toruń, Ryga, Poznań, Wschowa) oraz prywatna mennica w Łobżenicy. Monety szwedzkie Zygmunta Wazy emitowały mennice w Sztokholmie, Rewalu i Malborku. W roku 1627 podjęto decyzję o wstrzymaniu emisji monety drobnej. Decyzja ta utrzymała się w mocy do roku 1650.
