Rzadka i poszukiwana moneta, bez względu na stan zachowania.
Jedyny półgrosz Zygmunta III Wazy, który był bity, tylko w mennicy bydgoskiej i to tylko w jednym roku 1620.
W naszej opinii mocno niedoszacowany stopień rzadkości w katalogu Kopickiego, co w znacznym stopniu zostało już skorygowane w opracowaniu Dutkowskiego.
Tłem historii monetarnej Rzeczypospolitej w czasach panowania Zygmunta Wazy był postępujący kryzys pieniężny wywołany sytuacją w Niemczech i napływem do Polski spodlonej monety niemieckiej. Początkowo stopę menniczą określała ordynacja Stefana Batorego z 1580 roku. W sytuacji pogłębiającego się kryzysu, w 1601 roku podjęto decyzję o podniesieniu stopy menniczej, czyli dewaluacji nominałów znajdujących się w obiegu. W kolejnych latach pojawiły się następne akty prawne obniżające zawartość srebra w poszczególnych nominałach. Spośród nich najważniejsza była ordynacja z roku 1623. Wprowadzała ona stabilny system monetarny, oparty na systemie pieniężnym cesarstwa. W czasie panowania Zygmunta III w Rzeczypospolitej pojawiły się nowe nominały – trzykrucierzówki, półtoraki i orty. Z kolei w roku 1621 w mennicy bydgoskiej wybito najwyższy nominał w historii polskiego pieniądza – studukatówkę. Było to ukoronowanie intensywnej emisji monet złotych za czasów Zygmunta III. W tym okresie pracowały mennice koronne (Olkusz, Wschowa, Poznań, Malbork, Bydgoszcz, Lublin, Kraków, Warszawa), litewska (Wilno), miejskie (Gdańsk, Elbląg, Toruń, Ryga, Poznań, Wschowa) oraz prywatna mennica w Łobżenicy. Monety szwedzkie Zygmunta Wazy emitowały mennice w Sztokholmie, Rewalu i Malborku. W roku 1627 podjęto decyzję o wstrzymaniu emisji monety drobnej. Decyzja ta utrzymała się w mocy do roku 1650.
Schemat ikonograficzny półgroszy Zygmunta Wazy zgodny jest z tradycją sięgającą czasów średniowiecza. Półgrosze bito jedynie w mennicy koronnej w Bydgoszczy, i tylko w roku 1620. Posiadają one na awersie orła, napis otokowy i u dołu w otoku herb Sas podskarbiego koronnego Mikołaja Daniłowicza, na rewersie zaś koronę, napis otokowy i datę u góry w otoku. Znane są cztery odmiany wyróżniane ze względu na rysunek herbu Sas (w obwódce lub bez obwódki) oraz zapis daty (1620, 16Z0, 162). Wszystkie odmiany należą do rzadkich (w katalogu E. Kopickiego – od R3 do R4). Półgrosze bito na podstawie ordynacji Stefana Batorego z roku 1580. Ich średnia waga to 0,952 g. Były bite ze srebra próby V 3/4 – łutowej i zawierały średnio 0,342 g czystego kruszcu.
