Kopiejka moskiewska z tytułami królewicza Władysława IV (Władysław Zygmuntowicz) jako cara Wszechrusi.
Niezwykle ważna w kontekście historycznym, moneta polskiego króla.
Za panowania Władysława IV obowiązywał uchwalony jeszcze za czasów jego poprzednika zakaz bicia monety drobnej. Obejmował on zarówno mennice państwowe, jak i miejskie. Tak więc mennice koronne w Bydgoszczy, a potem od roku 1644 w Krakowie biły jedynie półtalary, talary, dukaty oraz ich wielokrotności. Podobnie wyglądała produkcja mennicza miast pruskich – Gdańska, Torunia i Elbląga. Mennica litewska w tym czasie nie pracowała. Wyjątek stanowił próbny portugał wybity w roku 1640. Próbną serię trojaków, szóstaków i ortów przygotowała także mennica bydgoska w roku 1635. Obok wspomnianych wyżej emisji, do mennictwa Władysława Wazy zaliczają się również kopiejki b. d. z czasów gdy królewicz Władysław został wybrany na cara Moskwy oraz trzykrajcarówki Księstwa Opolsko-Raciborskiego z roku 1647.
Władysław Waza, jeszcze jako królewicz, został wybrany na cara Rosji (1610). W rzeczywistości nigdy nie przejął tam rzeczywistej władzy. Mimo to, w Moskwie i Nowogrodzie emitowano kopiejki z jego imieniem. Były to monety z dobrego srebra, o wartości 1/100 rubla (jednostka obrachunkowa). W Moskwie wybito również niewielką liczbę bardzo rzadkich obecnie kopiejek ze złota. Rosyjskie monety z tego okresu – nie tylko Władysława Wazy – charakteryzuje specyficzny kształt, wynikający z metody bicia (bezpośrednio na srebrnym drucie, o szerokości mniejszej niż średnica stempla). Z powodu kształtu potocznie są one nazywane „łezkami”. Dodatkowo charakteryzują się one „niekompletnością”. Brakuje im bowiem części napisu, który ze względu na wspomnianą metodę bicia nie mógł zmieścić się na monecie. Cały napis (cyrylicą) powinien brzmieć: CAR I WIELKIJ KNIAŹ WŁADYSŁAW ŻYGIMONTOWICZ WSIEJA RUSI. Rysunek na rewersie, również niekompletny, przedstawia kopijnika (jeźdźca z włócznią), od którego wzięła swą nazwę kopiejka.
