Odmiana z połączonymi górnymi i dolnymi płatkami feluronów, na obręczy (w tzw. dolnych polach) znak ^ połączony z dolnymi kabłąkami korony.
Ładna moneta z dużą ilością menniczej świeżości.
Średnica 12 mm, waga 0.35 g
Jedynym w zasadzie nominałem emitowanym w czasach Władysława Warneńczyka były bite z marnego srebra denary (w literaturze jest jeszcze mowa o unikalnym półgroszu). Ponadto w obiegu pieniężnym znajdowały się grosze praskie i półgrosze Władysława Jagiełły. Kurs denara został ustalony na 1/18 grosza praskiego lub 1/9 półgrosza Jagiełły. Emisją pieniądza zajmowała się mennica krakowska. W celu przyspieszenia procesu produkcyjnego zaadaptowano wschodni patent i przygotowywano krążki mennicze z pociętych kawałków drutu. W efekcie denary wybite przy zastosowaniu tej techniki nie posiadały okrągłego kształtu, były nieforemne i miały cztery widoczne „narożniki”. Cechą charakteryzującą mennictwo czasów Władysława Warneńczyka był zalew fałszywej monety, napływającej do Polski również z zagranicy. Fałszerskie mennice były ulokowane m.in. na Śląsku, w Czechach, na Węgrzech.
