Jedna z najwcześniejszych i wyjątkowo rzadkich polskich monet, wybita w okresie panowania Bolesława I Chrobrego. Należy do grupy lżejszych denarów tego władcy, a jej emisja datowana jest na około 1015 rok.
Ten typ denara został opisany m.in. przez dr. hab. Mateusza Boguckiego w Wiadomościach Numizmatycznych, zeszyt 2 z 2006 roku. W chwili publikacji znanych autorowi było jedynie 16 egzemplarzy, z czego znaczna większość znajdowała się w zbiorach muzealnych i instytucjonalnych.
Awers monety nawiązuje stylistycznie do denarów Ottona III i cesarzowej Adelajdy (983–1002), co świadczy o wpływach zachodnioeuropejskich w ówczesnym mennictwie polskim.
Typowa niedobicia dla tej emisji. Moneta gięta, miejscowo połyskowa.
Moneta z początków polskiego mennictwa, niezmiennie rzadka i ceniona.
Awers: stylizowany dach świątyni z napisem JIVA.
Rewers: prosty krzyż o rozszerzonych zakończeniach ramion, w polach litery O-D-D-O, wokół imitacja inskrypcji
Średnica 17 mm, waga 1.23 g
