Odmiana z liściem dębu nachodzącym na tarczę herbową.
Ostatni rocznik talarów warszawskich Poniatowskiego.
Egzemplarz z fragmentami połysku menniczego.
Awers: głowa króla w prawo
STANISLAUS AUGUSTUS D G REX POLON M D LIT
Rewers: pięciopolowa tarcza herbowa pod koroną, wokół wieniec z liści dębu i palmy, na dole krzyż orderu orła białego
14 1/12 EX MARCA PURA COLONIENS 1795
Średnica 37 mm, waga 23.95 g
Ostatni rocznik talarów Poniatowskiego. Ostatnia emisja talarów przypadła na lata 1794-1795, wybito wówczas blisko 182 tysiące sztuk. Nowa stopa mennicza obniżyła próbę kruszcu i wagę, do tego stopnia, że owe talary zyskały miano "lekkich talarów". W trakcie Insurekcji Kościuszkowskiej potrzeby Państwa były tak duże, że postanowiono używać stempli z datą 1794 także w roku następnym. Użyto łącznie siedmiu różnych stempli rewersu.
W ciągu dwóch pierwszych lat panowania Stanisława Augusta działały mennice miejskie w Gdańsku i w Toruniu (1765 i 1766). Miasta te zostały jednak zmuszone do ich zamknięcia. Król zamierzał bowiem wyjść z chaosu monetarnego pozostawionego po czasach saskich i wprowadzić nowy system pieniężny. Jego podstawę miał stanowić dukat niderlandzki oraz talar bity z grzywny kolońskiej (czystego srebra) w liczbie 10 sztuk. Reforma weszła w życie w roku 1766. W obiegu pieniężnym Rzeczypospolitej znalazły się monety piękne i pełnowartościowe: dukaty, talary, złotówki, grosze oraz ich frakcje i wielokrotności. Fakt iż były to monety pełnowartościowe spowodował ich ściąganie z rynku i przetapiane na monety pruskie niższej próby. Z tego powodu dwukrotnie poprawiano system monetarny, m. in. zmieniając stopę menniczą (1787 i 1794). W okresie panowania Stanisława Augusta pracowały dwie mennice państwowe: krakowska i warszawska.
