Odmiana z datą pod monogramem królewskim na awersie i inskrypcją CIVITAT ELBING na rewersie.
Moneta pochodząca z kolekcji Dariusza Marzęty wraz z załączoną kopertką ze zbioru.
Pozycja ilustrowana w Corpvs Nvmmorvm Civitatis Elbingensis oraz w Wirtualnym Muzeum Polskiego Szeląga (WMPS).
Końcówka blachy.
Sytuacja pieniężna w okresie panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego wymagała głębokiej reformy. Rzeczpospolita była zalana monetami emitowanymi na wielką skalę jeszcze za czasów Jana Kazimierza – podwartościowymi boratynkami i tymfami. Reforma monetarna nie została jednak przeprowadzona. Sejm nie zatwierdził próbnych złotówek (monet o wartości 1/3 talara, ważących 9,52 g i zawierających 7,14 g czystego srebra) przedstawionych w roku 1671 przez podskarbiego Jana Andrzeja Morsztyna. Został bowiem zerwany. Do naszych czasów zachowały się również próbne dwudukaty z tego samego roku. Mennice miejskie w Gdańsku, Toruniu i Elblągu emitowały w tym okresie bilonowe szelągi oraz monety złote.
Szelągi w czasach Michała Korybuta emitowały jedynie mennice miejskie (Gdańsk, Toruń, Elbląg). Były to monety bilonowe o niskiej zawartości srebra. Spośród nich najlepsze pod względem zawartości srebrnego kruszcu były szelągi gdańskie. Ważyły średnio 0,79 g i były bite ze srebra próby 1 ½ łuta. Szelągi dwóch pozostałych mennic miejskich były znacząco gorsze. W roku 1673 na polecenie rady miejskiej Gdańska wardajn Chrystian Schirmer zbadał „dobroć” szelągów toruńskich, które okazały się dużo gorsze od gdańskich. Przeciętnie ważyły 0,67 g i były bite ze srebra próby 1 ¼ łuta. Na awersie szelągów miejskich z tego okresu widnieje ukoronowany monogram króla „MR” i (ewentualnie) data. Na rewersie – napis w trzech wierszach i herb miasta.
