Odmiana z brakującym znakiem ΔΙ.
Ex. Nomos, Obolos 31, lot 333.
Grecja
Seleucydzi, Antioch III Wielki (223-187 pne), Tetradrachma po 197 pne, nieokreślona mennica w północnej Mezopotamii
Awers: głowa w diademie w prawo
Rewers: Apollo siedzący na omphalosie w lewo, trzymający, w l łuk i strzałę, w lewym polu ΕΣ
BAΣIΛEΩΣ ANTIOXOY
Średnica 30 mm, waga 16,68 g
Antioch III Wielki (ur. ok. 242, zm. 187 pne) – władca imperium Seleukidów, był młodszym synem Seleukosa II Kallinikosa i następcą swego starszego brata Seleukosa III Keraunosa. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli dynastii Seleukidów – okres jego rządów, to czasy największego rozkwitu politycznego jego państwa, które sięgało wówczas od wybrzeży Morza Śródziemnego aż po Indie (chociaż obszarowo nieco okrojonego w stosunku do terytorium z czasów założyciela dynastii).
Apollo - bóstwo pochodzące z mitologii greckiej; uważany był za boga muzyki, zdrowia, sztuki, wyroczni, wróżb, także za przewodnika Muz. Patron poetów i śpiewaków. W swoich wierzeniach Grecy stopniowo coraz bardziej zwiększali kompetencje Apolla, oddawali mu cześć jako bogu światła, a także prawa i porządku świata. Najczęstszymi atrybutami Apolla były łuk i strzały. Wynalezienie samego łucznictwa przypisuje się właśnie Apollonowi i jego siostrze Artemidzie. Apollo jest zwykle opisywany jako niosący srebrny lub złoty łuk i kołczan ze srebrnymi lub złotymi strzałami. Seleukidzi uznali Apolla za patrona swojej dynastii, a jego postać siedząca na omfalosie jest wizerunkiem często występującym na rewersach ich monet.
Omfalos - starożytny artefakt w kształcie półokrągłego kamienia, który przez starożytnych Greków uważany był za symboliczny pępek świata. Kamień znajdował się w świątyni Apolla w Delfach. Był on również uważany za wyrocznię, dzięki której ludzie kontaktowali się z bogami.
