Rzadki nominał.
Na rewersie inicjały E-C, należące do zarządcy mennicy w Lipsku, Ernesta Dietricha Crolla.
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
W czasach panowania Augusta III Sasa emitowano trojaki koronne (Lipsk) oraz miejskie (Gdańsk, Toruń, Elbląg). W mennicy lipskiej trojaki bito w latach 1753, 1754 i 1756. Ich rysunek powtarzał charakterystyczny schemat występujący na ortach i szóstakach: na awersie portret monarchy i napis otokowy, na rewersie – umieszczona pod koroną tarcza pięciopolowa i napis otokowy. Interesujący jest zapis nominału: w roczniku 1753, obok odmian z cyfrą „3” pojawiły się odmiany z zapisem „½ Sz.” (1/2 szóstaka). Na odmianach z pozostałych lat nominał oznaczony był cyfrą „3”. Trojaki koronne bito ze srebra próby IV ½ łuta. Ważyły one średnio 1,682 g i zawierały 0,472 g czystego kruszcu. Trojaki gdańskie Augusta III wybito w trzech seriach. Monety pierwszej serii (1755) miały próbę srebra IV –łutową, a więc niższą od stopy mennicy lipskiej. Trojaki drugiej serii (1758) były z kolei bite ze srebra V-łutowego. Ważyły 1,571 g i zawierały 0,491 czystego kruszcu. W trzeciej serii nastąpiło delikatne obniżenie standardu (próba srebra IV 12/28 łuta, waga 1,529 g, zawartość czystego srebra – 0,445 g). Rysunek trojaków gdańskich przedstawiał na awersie monogram króla „A3S”, po bokach datę oraz napis w otoku. Na rewersie – herb miasta i napis otokowy. W związku z rozwojem ruchu kolekcjonerskiego mennica gdańska wybiła stemplami monet obiegowych niewielką liczbę trojaków z czystego srebra, złota oraz w formie klipy. Mennice toruńska (1763) oraz elbląska (1761, 1763) biły trojaki zgodnie ze standardem trzeciej serii emisji gdańskich. Podobny był również schemat ikonograficzny trojaków: monogram króla i data na awersie, herb miasta i napis otokowy na rewersie.
