Niezwykle okazały medal wybity z okazji 200-lecia Odsieczy Wiedeńskiej.
Medal autorstwa Józefa Tautenhayna, sygnowany pod popiersiem.
Połyskowy egzemplarz.
Awers: popiersie Jana Sobieskiego w prawo, w zbroi i płaszczu gronostajowym, w koronie na głowie, na dole z lewej sygnatura J.TAUTENHAYN
IOANNES • III • REX • POLONIAE • MAGNVS • DVX • LITHVANIAE • RVSSIAE
Rewers: w wieńcu laurowym, napis w siedmiu wierszach, w otoku FVLMEN • POLONIAE ✶ LVMEN • EVROPAE ✶ HORROR • ORIENTIS
OB • SOLVTAM • OBSIDIO / VINDOBONAM • FRACTVM / QVE • TVRCARVM • ROBVR / INVICTISSIMO • DVCI / PIO • ANIMO • MEMOR / POSTERITAS / A • MDCCCLXXXIII
Średnica 70 mm, waga 123.78 g
Medal ten jest przykładem jednego z wielu typów numizmatów upamiętniających uroczystości jubileuszowe 200-lecia Odsieczy Wiedeńskiej, które miały miejsce w roku 1883.
Bitwa pod Wiedniem z 1683 roku, to wydarzenie o niezwykłym znaczeniu dla Europy, będące punktem zwrotnym w historii kontynentu. Była to także jedna z największych operacji wojskowych, w której uczestniczyły zarówno Imperium Osmańskie, jak i wojska polsko-cesarskie.
Turcy zgromadzili armię liczącą ponad 100 tysięcy ludzi, z których około 65 tysięcy wzięło udział w walce. Siły sojuszników liczyły około 70 tysięcy żołnierzy, z czego 27 tysięcy stanowili Polacy. To starcie było rzadkim przykładem efektywnej koordynacji dużych sił Cesarstwa i Polski. Pod wodzą Jana III Sobieskiego wojska zostały zgrupowane prawie w bezpośrednim sąsiedztwie przeciwnika, co doprowadziło do decydującej bitwy, zgodnej z polską sztuką wojenną, która zakończyła się rozbiciem Turków i uwolnieniem oblężonego przez dwa miesiące Wiednia.
Zwycięska bitwa 12 września 1683 roku ocaliła stolicę Cesarstwa, złamała strach przed armią osmańską i zapoczątkowała porozumienie między sąsiadującymi państwami chrześcijańskimi. W rezultacie, w 1699 roku zawarto pokój, który uwolnił niemal całe Węgry spod panowania Turków, a Polsce zwrócił utracone w 1672 roku Podole i Prawobrzeże. Był to również ostatni sukcesywny traktat, jaki Rzeczpospolita zawarła przed swoim upadkiem, stabilizując stosunki polsko-tureckie i inicjując okres wzajemnej przyjaźni w obliczu kolejnych zaborów.
