Najwyższy z dostępnych w praktyce nominałów biletów Kościuszkowskich.
Wydrukowany na papierze bez dodatkowych elementów znaku wodnego.
Banknot z punktową naprawą starego typu, ale widoczną przede wszystkim od strony niezadrukowanej.
Awers o pięknej prezencji, szczególnie zachwyca intensywność barwy druku, pomimo punktowych napraw.
Najniższa znana numeracja spośród wszystkich banknotów Insurekcji Kościuszkowskiej.
Banknot z pierwszego dnia produkcji.
Bezapelacyjnie pozycja do zaawansowanych kolekcji banknotów Insurekcji Kościuszkowskiej. Okazja do nabycia 230 letniego biletu Kościuszkowskiego o tak skrajnie niskim numerze seryjnym stanowi ewenement na skalę światową. Emocja na sali aukcyjnej gwarantowane!
Na ziemiach polskich wprowadzenie do obiegu pieniądza papierowego było związane z wydatkami związanymi z wybuchem Insurekcji Kościuszkowskiej. Jego emitentem została Dyrekcja Biletów Skarbowych powołana przez Radę Najwyższą Narodową. Pod względem wartości bilety skarbowe zrównano z monetą. Zobowiązania wobec Skarbu Państwa można było spłacać maksymalnie w 50% w pieniądzu papierowym, a pozostałą część monetami. Warunek ten spowodował jego negatywny odbiór przez społeczeństwo. W przyszłości wykupienie biletów skarbowych miało być sfinansowane z dóbr narodowych. Za fałszowanie pieniędzy papierowych przewidywano karę śmierci oraz konfiskatę całego majątku sprawcy. 29 września 1794 roku w celu wzmocnienia zaufania do biletów skarbowych Rada Najwyższa Narodowa zezwoliła na regulowanie całej kwoty w papierowych groszach i złotych. W związku z niepowodzeniami powstania malało zaufanie społeczne do pieniądza papierowego. Ludność wolała przyjmować w rozliczeniach pieniądz kruszcowy. Zasięg emisji pierwszych polskich pieniędzy papierowych był niewielki – na szeroką skalę zostały wprowadzone jedynie w Warszawie. Po zdobyciu stolicy 6 listopada 1794 roku w rękach ludności pozostały bilety wszystkich nominałów na łączną kwotę 7,8 miliona złotych polskich.
8 czerwca 1794 roku Rada Najwyższa Narodowa uchwaliła powołanie instytucji emisyjnej – Dyrekcji Biletów Skarbowych oraz wprowadzenie biletów skarbowych o nominałach: 5, 10, 25, 50, 100, 500 i 1000 złotych polskich. Bilety skarbowe z datą emisji 8 czerwca 1794 roku są do siebie bardzo podobne. Są to jednostronne druki w formie stojącego prostokąta różniące się jedynie kolorystyką i detalem w ramce. Każdy z nominałów był odręcznie numerowany i podpisywany przez dwóch lub trzech przedstawicieli Dyrekcji Biletów Skarbowych. Dodatkowo na każdym z biletów znajduje się sucha pieczęć Dyrekcji Biletów Skarbowych.
Po wydrukowaniu pieniądze papierowe o jednakowym nominale były ze sobą zszywane w formie oprawionej w płótno „książeczki”. W chwili wprowadzania do obiegu były ręcznie z nich wycinane przez co bilety o jednym nominale różnią się wymiarami oraz kształtem górnej krawędzi. Pozostała w „książeczce” część oraz wpuszczony do obiegu walor mają ten sam numer.
format_quoteNiezwykle atrakcyjna pozycja z najniższym znanym mi numerem, jaki kiedykolwiek pojawił się na rynku aukcyjnym bądź był publikowany w opracowaniach. Kolejne to 1000 złotych o numerze 27 i 50 zł z numerem 29. Biletów skarbowych z początku obiegu, z niskimi numerami, zachowało się niezwykle mało. Takie z pierwszego seriarza (w zależności od nominału w pierwszych seriarzach oprawiano od 500-1000 biletów skarbowych) spotyka się niezmiernie rzadko, z tego dwucyfrowe to rarytasy. Znam tylko kilkanaście (mniej niż dwadzieścia) banknotów z taką numeracją. Z tego większość to wysokie nominały: 500 i 1000 zł.format_quote
