Bardzo rzadka odmiana ostatniego rocznika talarów Augusta III Sasa, tzw. Banco-Taler, bitego na stopę polską.
Odmiana z sygnaturą L, rytownika Leupolda, pod popiersiem, przy skórzanych paskach naramiennika oraz z literami L-F (Leupold fecit) w końcach łodyg gałęzi palmowych rewersu.
Centralne niedobicia, ale moneta z wyraźnym, świeżym lustrem tła. Powierzchnia lekko przetarta.
Naturalna, zachodząca od rantu patyna.
Wysokiej urody egzemplarz, szczególnie dla tej emisji. Bez wątpienia pozycja do zaawanasowanych zbiorów monet Sasów.
Awers: popiersie w koronie i zbroi okrytej płaszczem z Orderem Złotego Runa na piersi
D G AVGVSTVS III REX POLONIARUM
Rewers: pod koroną w wieńcu z gałązek palmowych pięciopolowa tarcza herbowa Rzeczpospolitej Obojga Narodów (skwadrowany Orzeł polski i Pogoń litewska, w polu sercowym dwupolowy herb Saksonii Miecze Elektorskie i Pasy Przepasane Rutą), poniżej inicjały EDC
SAC ROM IMP ARCHIM ET ELECT 1756
Średnica 43 mm, waga 29.01 g
Miłośnik i ekspert mennictwa Augusta III Sasa, Pan Piotr Anuszczyk w swoim katalogu "Tymfy i orty Augusta III Sasa 1752-1756" pisze w taki oto sposób: "L to sygnatura rytownika Leupolda, który w roku 1754 wykonał stemple do talarów z sygnaturą pod popiersiem i bez niej. Portrety ortów z tego roku w typie 54l wykazują duże podobieństwo, a niektóre są wręcz identyczne z portretem talarów. Pozwala to przypisać Leupoldowi autorstwo stempli do 26 wariantów typu 54l.
Jest o również wykonawcą stempli do talarów w roku 1756, o nieco innym portrecie niż wymienione powyżej. Talary te występują w trzech wersjach..."
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
