Odmiana z niskim krojem litery serii.
Banknot opatrzony certyfikatem PMG z oceną PMG 66 EPQ.
Egzemplarz naturalny.
Piękny banknot.
W 1944 roku ziemie polskie znalazły się w strefie wpływów radzieckich. W 1944 roku, po wyparciu wojsk niemieckich za Wisłę przystąpiono do organizacji nowego systemu pieniężnego. W warunkach trwającej jeszcze wojny powrót z Londynu Banku Polskiego był niemożliwy, a władze komunistyczne nie zgadzały się na utrzymanie działalności Banku Emisyjnego w Polsce. Pod koniec sierpnia powołano Centralną Kasę Skarbową, która emitowała papierowe złote z datą emisji 1944. Kurs złotego zrównano z kursem rubla. W połowie stycznia 1945 roku powstał Narodowy Bank Polski, który przejął obowiązki banku centralnego. Przy wymianie złotych Banku Emisyjnego w Polsce na złote NBP pozwolono wymienić w stosunku 1:1 kwotę 500 złotych na każdą osobę pełnoletnią.
W celu przywrócenia w kraju równowagi rynkowej pomiędzy obiegiem pieniężnym, płacami i cenami konieczne było przeprowadzenie drugiej reformy pieniężnej. Potrzebę jej przeprowadzenia zaczęto rozpatrywać w 1947 roku. Przystąpiono wówczas do przygotowania nowych znaków pieniężnych w postaci monet i banknotów, które miały zostać wprowadzone do obiegu.
Reforma pieniężna została wprowadzona przez Sejm ustawą z 28 października 1950 roku. Wówczas wprowadzono nową jednostkę monetarną o parytecie 1 złoty = 0,222168 grama czystego złota. Odniesienie wartości polskiej waluty w stosunku do wartości złota miało charakter czysto teoretyczny, gdyż reforma z 1950 roku zerwała z tradycją pieniądza mającego pokrycie w kruszcu. Ustalony w 1950 roku parytet polskiej waluty przetrwał formalnie do 1982 roku, gdy został uchylony. W ustawie zapisano, że między 30 października a 8 listopada 1950 roku nastąpi wymiana wszystkich znajdujących się w obiegu powojennych banknotów na nowe z datą 1 lipca 1948 roku. Dotychczasowe pieniądze przestawały być prawnym środkiem płatniczym z dniem 29 października 1950 roku.
Wymiana pieniędzy z 1950 roku nie miała ograniczeń co do wysokości kwoty, lecz obowiązywał bardzo krótki czas na jej dokonanie. Nastąpiło to w relacji 100 starych złotych na 1 nowy złoty. W 1950 roku ceny i płace zostały przeliczone po kursie 100:3. Wprowadzenie takiego stosunku starego do nowego złotego przy wymianie spowodowało znaczny spadek realnej wartości pieniądza posiadanego przez ludność. Przeprowadzenie reformy systemu pieniężnego w 1950 roku miało w założeniu zapobiec inflacji i podnieść wartość nabywczą złotego.
Pieniądze papierowe wyemitowane z datą roczną 1946 mają spójną stylistykę. Cztery najniższe nominały zostały zaprojektowane przez Ryszarda Kleczewskiego. Charakteryzuje je wykorzystanie wzorów geometrycznych oraz zgeometryzowanych motywów roślinnych. Wzornictwo zastosowane na powierzchni awersów nominałów 1, 2 i 10 złotych przypomina w swoim układzie wykonane z papieru ludowe wycinanki.
W centrum awersów znalazł się kartusz z informacjami o nominale. Na najniższym z nominałów umieszczony centralnie kartusz flankują dwie giloszowe rozety z zapisaną liczbowo wartością nominału. Na pięćdziesięciozłotówce flankują go dwie jednostki pływające. Na banknotach o nominałach 100, 500 i 1000 złotych główną dominantę dekoracyjną awersów i jednocześnie nośnik treści ideologicznych stanowią pary postaci obdarzone wymową alegoryczną.
Przedstawienia z tylnych stron zostały umieszczone w ramach. Na „ramach” tych zostały umieszczone drobne dekoracje nawiązujące do motywu przewodniego banknotu. Na wszystkich nominałach niezależnie do jakiej dziedziny gospodarki się odnoszą znajdziemy drobne elementy roślinne, w których można dopatrywać się stylizowanych kłosów zboża.
