Rzadsza odmiana z końcówką legendy awersu PRV i legendą rewersu CIVIT ELBINK.
Menniczy stan zachowania, potwierdzony wyśmienitą notą od NGC MS64.
Wyselekcjonowany egzemplarz z najwyższą notą w rejestrze NGC.
Za panowania Zygmunta Starego, w latach 1526-1528 została przeprowadzona najważniejsza być może reforma monetarna w historii polskiego pieniądza. Wprowadzono nowoczesny, sprawnie funkcjonujący system oparty na pełnowartościowej monecie – srebrnej i złotej. System monetarny Zygmunta Starego reprezentowały: denary, ternary, szelągi, półgrosze, grosze, trojaki, szóstaki, talary (jeszcze medalowe) i dukaty. Król doprowadził do unii monetarnej Korony i Prus Królewskich. System pieniężny Wielkiego Księstwa Litewskiego funkcjonował natomiast oddzielnie (4 grosze litewskie równały się 5 groszom polskim). Zygmunt Stary odcisnął piętno nie tylko na mennictwie polskim (jako król polski) oraz w mennictwie litewskim (jako wielki książę litewski). Pozostawił po sobie ślad również w mennictwie śląskim jako książę głogowski, bijąc (być może) halerze i (z pewnością) grosze głogowskie w latach 1505 i 1506.
Szelągi wprowadziła do polskiego systemu monetarnego ordynacja z roku 1528. Stanowiły one 1/3 część grosza. Miały być bite ze srebra próby 3-łutowej, ważyć średnio 1,243 g i zawierać 0,233 g czystego srebra. W mennicy toruńskiej emitowano szelągi o tym standardzie w latach 1528-1531. Były to szelągi przeznaczone dla ziemi pruskiej. Na awersie posiadały ukoronowany monogram królewski „S” oraz napis otokowy. Na rewersie orła pruskiego i napis otokowy. W latach 1524-1526, a więc jeszcze przed wprowadzeniem tego nominału do polskiego systemu monetarnego, szelągi z imieniem Zygmunta Starego emitowała mennica gdańska. Z dokumentów źródłowych można wywnioskować, że ich wartość rynkowa wynosiła ¼ grosza. Na awersie posiadały one rysunek Orła Białego (jeszcze w stylistyce gotyckiej) oraz napis otokowy, na rewersie herb Gdańska (również gotycki) i napis otokowy. W latach 1530-1532, 1537-1540 oraz 1546-1547 mennica gdańska biła szelągi już na podstawie ordynacji z roku 1528. Zamiast polskiego orła na rewersie nowych szelągów umieszczono orła pruskiego (z ramieniem zbrojnym). Rysunek orła i herbu Gdańska posiadał już renesansową stylistykę. W mennicy elbląskiej bito szelągi miejskie zgodne ze standardem ordynacji roku 1528 w latach: 1530-1534 i 1538-1539. Posiadają one schemat ikonograficzny znany z emisji gdańskich: orzeł pruski i napis otokowy na awersie, herb Elbląga i napis otokowy na rewersie.
