Bardzo rzadki i niezwykle pożądany typologicznie, pierwszy polski trojak, wybity w 1528 roku w Krakowie, za czasów Zygmunta I Starego.
Odmiana z głową Orła w prawo.
Efektowna moneta o średnicy 28 mm (półtora razy większej niż trojaki Zygmunta III Wazy), której emisja była wynikiem walki korony z podwartościową emisją świdnickich półgroszy.
Jedyny rocznik trojaków krakowskich Zygmunta I.
Moneta określona w dwóch referencyjnych katalogach, Kopickiego i Igera, stopniem rzadkości R5.
Pozycja niezwykle rzadko pojawiająca się na rynku aukcyjnym.
Bardzo rzadka moneta wybita w srebrze niskiej próby, przez co przetrwały do dziś tylko nieliczne egzemplarze tej charakterystycznej emisji.
Skorodowana powierzchnia, typowa dla monet wybitych w niskiej próbie srebra z duża domieszką innych metali, ale detale są dobrze zarysowane i w pełni czytelne.
Typowa jakość bicia dla tej emisji.
Średnica 28 mm, waga 4.97 g
W historii polskiego mennictwa trojaki pojawiły się po raz pierwszy za panowania Zygmunta Starego. Pierwsze trojaki wyemitowała mennica koronna w Krakowie w 1528 roku. Były one bite z dość słabego, VI-łutowego srebra, pozyskanego ze ściągniętych z rynku półgroszy świdnickich. Średnia waga monety wynosiła 6,177 g, zaś zawartość czystego srebra – 2,316 g.
Trojaki koronne bito tylko w roku 1528, w dwóch typach: portret/orzeł w prawo oraz portret/orzeł w lewo. Oprócz trojaków koronnych w czasach Zygmunta Starego emitowano również trojaki pruskie (Toruń) oraz miejskie (Gdańsk, Elbląg).
Trojaki pruskie bite z dobrego XIV-łutowego srebra, ważyły 2,671 g i zawierały 2,337 g czystego kruszcu.
Trojaki gdańskie bito wg tego samego standardu. Podobnie jak trojaki pruskie posiadały one na awersie portret króla i napis otokowy oraz na rewersie napis strefowy i – dodatkowo – herb miejski. Trojaki elbląskie bito według tej samej stopy co w Toruniu i Gdańsku. Posiadały one jednak inny schemat ikonograficzny: na awersie napis strefowy, na rewersie herb miasta i napis otokowy.
