Charakterystyczny talar wikariacki, którego nazwa pochodzi od przywileju elektorów saskich sprawowania wikariatu w okręgu saskim po śmierci cesarza; z tej okazji wybijano monety z konnym portretem władcy. Przedostatni rocznik emisji wikariackich Augusta III Sasa.
Moneta ze starego zbioru, zachowana wraz z kopertką własnościową. Egzemplarz nadal połyskowy, ślad po zawieszce przy rancie, całość w naturalnej patynie i o ładnej prezencji.
Pozycja z lubianej serii wikariackiej.
Awers: król na koniu z mieczem, zwrócony w prawo.
D G FRID AUG REX POL DUX SAX ARCHIMARSCHALL & ELECT
Rewers: tron z koroną i berłem, w tle Orzeł z insygniami królewskimi.
IN PROVINCIIS IUR SAXON PROVISOR ET VICARIUS
Srebro, średnica 42 mm, waga 26,11 g
Przez szesnaście początkowych lat swego panowania August III Sas w zasadzie nie prowadził żadnej polityki menniczej. Dopiero w roku 1749 została podjęta decyzja o uruchomieniu produkcji miedzianych szelągów i groszy. Zadanie to realizowały trzy mennice: w Dreźnie, Gruntalu i Gubinie. Z kolei w roku 1752 w Lipsku rozpoczęła się produkcja monet złotych (augustdory i dukaty oraz ich frakcje i wielokrotności), a także srebrnych (talary, półtalary, dwuzłotówki, tymfy, orty, szóstaki, trojaki i półtoraki). Z formalnego punktu widzenia puszczenie w ruch mennic emitujących monety polskie było nielegalne. Nie wyraził bowiem na to zgody polski sejm. To samo można powiedzieć o działalności mennic miejskich w Prusach Królewskich. Gdańsk, Toruń i Elbląg rozpoczęły produkcję menniczą bez pytania o zgodę podskarbiego Karola Sedlnickiego.
